نسانیت آن نیست که تنها نامت انسان باشد. انسانیت آن نیست که بر دوپاس خویش راه روی و ظاهری همچون انسان آفرینش داشته باشی. انسانیت آن نیست که مغزی در جمجمه ات امانت باشد و سالها تنها بر امانت داری از آن کوشا باشی و هیچ با آن نکرده باشی.
انسانیت این است که روحت و جسمت در خدمت باشد. خدمت به همنوع خیش و حتی هر موجودی دیگر که بر خدمت و حمایتت محتاج است. و چه زیبا می شود اگر آنگونه باشیم.
انسانیت این است که دستی را که از سر احتیاج بر تو رو آورده است بدون اینکه بر احتیاجات خویش بنگری ، به یاری بفشاری و آنچه در توان داری و نداری برای مهربانی تقدیم کنی و چون روزی آن دست مشتی بر صورتت گردد ، باز هم از آنچه کرده ای پریشان نگردی.
انسانیت آن است که زمانی که در گوشه ای از آن سوی جهان ، پایش بلغزد تو دلت بلغزد و دلت برای رسیدن به احتیاج او در جایش آرام نگیرد.
و چه زیباست زمین ، اگر همه انسانیت را پیشه خویش نماییم و یا حتی سعی بر آن کنیم تا ظاهرمان را شبیه گردانیم.به امید آن روز که.
درباره این سایت